Raar gevoel

Na twee jaar achter elkaar in januari met een dikke buik op de bank gezeten te hebben, voelt het dit jaar heel vreemd om gewoon op de bank te zitten (niet dat ik daar veel tijd voor heb met twee ukkies in huis, maar toch) zonder dikke buik.
Geen zwangerschapsverlof, geen achterstallige klusjes die ik op mn dooie gemak kan doen, geen voorbereidingen treffen voor een klein kindje op komst. Geen vriezer die vol moet, geen kamertje dat ingericht en aangekleed moet worden, geen tas die moet klaar staan en een bed met vier (nou ja, toen) poten op de grond.

Met twee mooie meiden zijn we compleet, maar af en toe is het wel een heel gek idee dat die periode van zwangerschap en kraamtijd niet meer terug komt...Soms probeer ik me even voor te stellen hoe het zou zijn, een kindje erbij, maar daar waar ik na de eerste heel duidelijk een tweede ' zag', lukt het me nu gewoon niet.

We hebben onze handen, soms meer dan, vol aan deze heerlijke meisjes. Anderhalf jaar slaapgebrek breekt ons af en toe best wel op, en ik moet eerlijk zeggen dat we vanuit dat oogpunt ook wel uitkijken naar het moment dat ze iets groter zijn en (weer) doorslapen.
Middenin de nacht, met een klein kindje op schoot zitten om het te troosten, daar kan ik uiteraard best van genieten. Zo'n klein warm lijfje tegen je aan dat getroost wordt door alleen jouw aanwezigheid. Tuurlijk ben je dan best een beetje trots!
Maar de zoveelste nacht op een rij weer je bed uit...speentje eruit bij de 1, aai over de bol bij de ander, nachtmerrie bij de oudste...en uiteindelijk weer 3 uur uit je bed zijn omdat het slapen zo lastig gaat, met een huilend kind op de bank proberen te slapen omdat anders de rest van het gezin ook wakker ligt of uiteindelijk maar op de grond naast het ledikantje gaan liggen slapen om bovenstaande redenen en het anders echt niet gaat ...pfff, nee, dat zijn toch wel de minder leuke dingen van het ouderschap.zeker als die periode al bijna twee maanden duurt.

Maar verder is het prachtig om te zien hoe ze steeds groter worden en steeds meer leren, kunnen en vooral na-apen. Ook de interactie tussen hen is heerlijk om te zien. Nog heel even en ze worden alweer 1 en 2 jaar, zal Olivia haar eerste pasjes zetten en volgend jaar rennen ze samen door het huis. Waarschijnlijk heb ik dan pas echt mijn handen vol, haha.